^ می خواست راوی این غزل سربسته باشد

می خواست راوی این غزل سربسته باشد

پس فرض کن بال کبوتر بسته باشد

.

می خواست ، اما آخرش طاقت نیاورد

کتمان کند پهلوی مادر بسته باشد

.

کتمان کند دستان خواهر را که می خواست

آن لحظه چشمان برادر بسته باشد

.

راه تمام تیغ ها از یک طرف باز

راه علی از سوی دیگر بسته باشد

.

وقتی که دست کفر این اندازه باز است

بایست هم دستان حیدر بسته باشد

.

راوی خودش را گول زد ، ننوشت چیزی

راوی دلش می خواست آن در بسته باشد

.

در بسته و زهرا کنار آسیاب است

انگار گندمزار زیر آفتاب است

.

با ذوالفقارش باز خلوت کرده مولا

حال علی این روزها خیلی خراب است

.

رد شد حسن ، ظرف گلاب افتاد بر خاک

عطر حسن پیچیده یا عطر گلاب است ؟

.

خواب حسین از بچگی تعبیر دارد

خوابیده و بالا سرش یک کاسه آب است

.

حالا صدای در زدن پیچیده در شعر

این بار راوی ناگزیر از انتخاب است

.

در باز شد ، در بسته شد ، در را شکستند

نامردها پهلوی مادر را شکستند

.

از اهل کوچه یک نفر بیرون نیامد

یک سر به غیر از میخ در بیرون نیامد

.

در خانه ها ماندند و زهرا ماند تنها

یک مرد در آن کوچه تنها ماند … تنها

.

تعداد افراد دو جبهه نامساوی ست

تنها کسی که با علی مانده ست راوی ست

.

راوی می آید ، می رود ، با دست خالی

تصویری از شمشیر می سازد … خیالی

.

هی پیش پایش راه می چیند بجنگد

اما کسی او را نمی بیند بجنگد

.

بین روایت چند خط جا می گذارد

راوی علی را باز تنها می گذارد

.

بی هیچ مکثی می رود آن سوی دیوار

باید ببیند ردّ خون را روی دیوار

.

باید ببیند غربتی را که شنیده

باید بگوید چیزهایی را که شنیده

.

باید ببیند چادر روی زمین را

از خاک بردارد رکاب بی نگین را

.

باید تمام صحنه ها دلگیر باشد

کافی ست زهرا داخل تصویر باشد

.

چشمی به در دارد نگاهی هم به کوچه

احساسش او را می کشد کم کم به کوچه

.

دیگر ولی تصویر کوچه دست خورده

ردّ طنابی کوچه را با مرد بُرده

.

هرگز علی در جنگ ها زانو نمی زد

ای کاش زهرا دست بر پهلو نمی زد …

.

 راوی غزل خواند و غزل خواند و غزل خواند

تابوت رفت و او میان کوچه جا ماند

.

.

.

محمدحسین ملکیان

.