آغوش مرگ سخت گرفته به بر مرا

آغوش مرگ سخت گرفته به بر مرا

***

آغوش مرگ سخت گرفته به بر مرا
کنج قفس نمانده ، جز این مشت پَر مرا

.

در قتلگاه قعر سیاه چال ، روز و شب
دیگر تفاوتی نکند در نظر مرا

.

در آرزوی دیدن معصومه ؛ بی قرار
کرده فراق روی رضا ، خون جگر مرا

.

پایِ نسیم را هم از اینجا بریده اند
تا از مدینه کس نرساند خبر مرا

.

زنجیرهای سنگین و محکم چه بی امان
مجروح کرده اند ز پا تا به سر مرا

.

وقتی نفس به سینه ی من تیر می کشد
ای مرگ پس به دیدن مادر ببر مرا

.

از ساق پا شده جگرم تکه تکه تر
غم دل شکسته ، داغ شکسته کمر مرا

.

زهرم خورانده است به ضرب زور
با دست بسته سِندی بیدادگر مرا

.

تا هر زمان که خسته نگشته به قصد کُشت
با تازیانه می زند آن بد سیَر مرا

.

چه می کشم ز بد دهنی های این یهود
آزار می دهد به خدا آنقدر مرا

.

افطار روزه داری من ضرب سیلی است
با نیشخند می زند او نیشتر مرا

.

تسکین نمی دهد کفن و دسته های گل
دردی که داغ نعل زده بر جگر مرا

.

.

.