خاندان نبوی دست به دستش دادند

بوسه ها بود که بر نرگس مستش دادند

.

پدرش بوسه زند بر لب و ذکرش این است

دهنت باز ببوسم که لبت شیرین است

.

آن که نوشیده ست از آب حیات

کِی بُوَد لب تشنه ی آب فرات

.

گر زبان را روی لب ها می کشید

طعم لب های پدر را می چشید

.

ظاهرا لب تشنه بهر آب بود

باطنا مستغرق در بابا بود

.

خواست او را بوسه ای دیگر دهد

مست را پیمانه افزون تر دهد

.

لیک ناگه موسم هجران رسید

زودتر از لب ؛ لبِ پیکان رسید

.

او همهمه را دور و برش می شنود

این زمزمه را از پدرش می شنود

.

حالا که زدی تیر تو حداقل

آهسته بخند مادرش می شنود

.

.

.