خاندان نبوی دست به دستش دادند
بوسه ها بود که بر نرگس مستش دادند
.
پدرش بوسه زند بر لب و ذکرش این است
دهنت باز ببوسم که لبت شیرین است
.
آن که نوشیده ست از آب حیات
کِی بُوَد لب تشنه ی آب فرات
.
گر زبان را روی لب ها می کشید
طعم لب های پدر را می چشید
.
ظاهرا لب تشنه بهر آب بود
باطنا مستغرق در بابا بود
.
خواست او را بوسه ای دیگر دهد
مست را پیمانه افزون تر دهد
.
لیک ناگه موسم هجران رسید
زودتر از لب ؛ لبِ پیکان رسید
.
او همهمه را دور و برش می شنود
این زمزمه را از پدرش می شنود
.
حالا که زدی تیر تو حداقل
آهسته بخند مادرش می شنود
.
.
.
نظرات