والشمس وَضُحاها

والشمس وَضُحاها :

تَسکنوا وَجهَ الحسين

والشمس وَضُحاها:

جایگاهش در صورت حسین است

.

والقَمَرِ إذا تلاها :

يهوي دون اليَدَينِ

والقَمَرِ إذا تلاها :

یعنی ” عباس ” بی دست بر زمین خواهد افتاد

.

وَالليلُ إذا يغشاها :

صلّت فيهِ جلوسا

وَالليلُ إذا يغشاها :

یعنی که زینب شب را نشسته نماز خواند

.

وّألنّهارِ إذا جلّاها :

شالوا فيهِ الرئووسا

وّألنّهارِ إذا جلّاها :

یعنی که سرها را در روز به نیزه زدند

.

وَالسماءِ وما بَناها :

تَسكُبُ دَمعَ ألجلالِ

وَالسماءِ وما بَناها :

یعنی زینب اشک اقتدارش را جاری ساخت

.

وألأرضِ وما طَحاها :

غطَّتهُ بالرمالِ

وألأرضِ وما طَحاها :

یعنی که “زینب” جسم حسنیش را با شن های صحرا پوشاند

.

ألحمدلله ألذي خلق الحسين

وسلامٌ على الحسين

أحلى من العسل حسين

شکر خدایی که حسین را آفرید

و درود بر آن حسین

حسینی که از عسل شیرین تر است

.

أنا من دون الحسينِ :

كَسَرابٍ في سَراب

منِ بدون حسین :

چون سرابی در سراب است

.

وأنا وجودٌ إذا ما

يقرعُ بالليلِ بابي

و من زنده ام و نفس می کشم تا

وقتی که حسین نیمه شبی در خانه ام را بکوبد

.

أنا من دون الحسينِ :

طفلٌ بالدربِ تاها

منِ بدون حسین :

کودکی ست که در راه گم شده

.

لكن تهديهِ آيه :

والشّمس وضُحاها

و یک آیه آن را هدایت می کند :

والشّمس وضُحاها

.

أنا من دون الحسينِ :

صحراءٌ دونَ روحٍ

منِ بدون حسین :

صحرایی است بی روح

.

يانَسمَةَ كربلاءُ

في هوا العطشانِ فوحي

ای نسیم کربلایی

کاش به این تشنه لب هم می وزیدی

.

ألحمدلله ألذي خلق الحسين

وسلامٌ على الحسين

أحلى من العسل حسين

شکر خدایی که حسین را آفرید

و درود بر آن حسین

حسینی که از عسل شیرین تر است

.

أنا من دونِ الحسينِ :

عَينٌ نَسيَت بُكاها

منِ بدون حسین :

چشمی است که گریه را فراموش کرده

.

يُدمِعُها حين تَقرأ :

والشّمس وضحاها

و دوباره آن را به گریه وا خواهد داشت :

والشّمس وضُحاها

.

أنا من دون الحسينِ :

لا قَبَسٌ لا دليلُ

منِ بدون حسین :

نه چراغ راه دارم و نه دلیل و راهبری

.

أغدوا في العشقِ موسى

لو كَلَّمَني الكَفيلُ

ولی در عشق چو موسای کلیم خواهم شد

اگر : کفیلم ” عباس ” با من همکلام شود

.

تَجِبُ صلاةَ الخُسوفِ

بكربلا على مَن حضَر

نماز آیات ” خسوف ” واجب خواهد بود

برای کسی که به کربلا می رود

.

لأنَّ بين الحرمينِ

جُمِعَ ألشّمسُ والقمر

زیرا که در بین الحرمین

خورشید و ماه ، رو در روی هم اند

.

ألحمدلله ألذي خلق الحسين

وسلامٌ على الحسين

أحلى من العسل حسين

شکر خدایی که حسین را آفرید

و درود بر آن حسین

حسینی که از عسل شیرین تر است

.

أنا من دونِ أبي الفضل :

لا يرضاني الإمامُ

منِ بدون اباالفضل :

امامم را راضی نمی کند

.

لولاهُ لا صلاةٌ

تنفعُني أو صيامٌ

که بی او نه نمازم قبول است و

نه روزه ام به دردی می خورد

.

عباسُ و الحسينُ

کتَمامِ الرَکعَتَینِ

عباس همراه حسین است

و مانند دو رکعتِ به هم پیوسته اند

.

أنا من دونِ أبي الفضل :

أي من دون الحسينِ

پس منِ بدون اباالفضل

منِ بدون حسین است

.

یا حسین غریب مادر ، تویی ارباب دل من

یه گوشه چشم تو بسه ، واسه حل مشکل من

.

علی العباس واویلا ، حسین تنهاست واویلا

.

.

.