اشکی بود مرا که به دنیا نمی دهم

این است گوهری که به دریا نمی دهم

.

گر لحظه ای وصال حبیبم شود نصیب

آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم

.

عمری بود که گوشه نشین محبتم

این گوشه را به وسعت دنیا نمی دهم

.

در سینه ام جمال علی نقش بسته است

این سینه را به سینه ی سینا نمی دهم

.

تا زنده ام ز درگه او پا نمی کشم

دامان او ز دست تمنا نمی دهم

.

سرمایه ی محبت زهراست دین من

من دین خویش را به دو دنیا نمی دهم

.

گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا

یک ذره از محبت زهرا نمی دهم

.

امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست

این نقد را به نسیه ی فردا نمی دهم

.

در سایه ی رضایم و همسایه ی رضا

این سایه را به سایه ی طوبی نمی دهم

.

.

.

استاد سید رضا مؤید

.