با این که پیکرِ پسرش بوریا شود

***

با این که پیکرِ پسرش بوریا شود

عریان به روی خاک بیابان رها شود

.

با این که از قضیّه خبر داشت فاطمه

با این که دردِ دست و کمر داشت فاطمه

.

پا شد برای امر مهمی وضو گرفت

آهی کشید و بغض بدی در گلو گرفت

.

صندوقچه ی لباس و کفن را که باز کرد

نفرین به اهل کوفه و شام و حجاز کرد

.

می دید فاطمه شده پنجاه سال بعد

در قتلگاه آمده سرباز اِبن سعد

.

با نیزه اش به روی تن شاه می کشید

نقشه برای پیرُهن شاه می کشید

.

زهرا که دید واقعه را سوخت عاقبت

با آه و گریه پیرسهنی دوخت عاقبت

.

با بازوی شکسته ی خود … روزِ آخری

با چشم نیم بسته ی خود … روزِ آخری

.

پیراهن حسین خودش را قواره کرد

گریه برای آن بدن پاره پاره کرد

.

هر سوزنی که رفت به دستش دلش شکست

می دید نیزه ای وسط سینه اش نشست

.

پیراهنش همین که به زیر گلو رسید

در قتلگاه پنجه ی قاتل به مو رسید

.

تا روی پیکر پسرش یک سپاه رفت

خولی رسید و فاطمه چشمش سیاه رفت

.

.

.

شاعر : رضا قربانی

.