تو چون طلیعه ی صبحی ، به شب سرانجامی

***

تو چون طلیعه ی صبحی ، به شب سرانجامی
به سیئات دل ما تویی که فرجامی

.

نه ساعتی و نه سالی که قرن هاست حسین
تویی که مثلِ خداوند لطفِ مادامی

.

خداشناس شد آن کس که با تو مانوس است
برای باده ی توحید بهترین جامی

.

به دست تو چه بلاها که رد نمی گردد
تو چتر وقتِ بلایی به حق به هنگامی

.

زمانِ غم که رفیقان غریبه می گردند
میانِ سیل بلایا رفیقِ ایامی

.

به خاکِ قبر تو هر کس رساند کامش را
به خیر شد عاقبتش ، ندید ناکامی

.

.

.

حامد آقایی

.