دهم ماه رجب ، عید جواد ، ابن رضاست
عطر ریحانه ز ریحانه در امواج فضاست

.
به رضا دسته گلی کرده خداوند عطا
که گلستان وجود از نفسش روح فزاست

.
این جواد است ، جواد است ، جواد است ، جواد
که همان بحر وسیع کرم و جود خداست

.
خط و خالش همه آیات خداوند مجید
طاق ابروش ، همان قبله ی ارباب دعاست

.
نه فقط نام محمد که ز سر تا قدمش
خلق و خوی و شرف و قدر محمد پیداست
.
روی نادیده به رویش همه لبخند زنید
رونمایش گل لبخند عروس زهراست

.
ذره‌ ای بوده ز خورشید جمالش خورشید
قطره‌ ای خُرد ز دریای عطایش دریاست

.
کرم از روز ازل سائل کوی کرمش
جود تا شام ابد بر در این خانه گداست

.
جان مرده شود از فیض نگاهش زنده
خاک زوّار درش بر دل بیمار ، شفاست

.
کوثر حجت هشتم که ده ماه رجب
آفتاب رخ او قلب رضا را آراست

.
نام نیکوش محمد ، لقب اوست جواد
تقی متقی و روح بلند تـقواست
.
هشت دریای ولایت بود اینش گوهر
گوهری که سه دُرّ درج شرف را دریاست

.
همچو قرآن محمد به سر دست علی است
جان عالم بـه فدایش که شبیه باباست

.
رخ رضا ، حُسن رضا ، خلق رضا ، خوی رضا
پای تا سر همه مرآت کمالات رضاست

.
کاظمینش حرم امن الهی شب و روز
حرمش کعبه ی دل ، قبله ی ارباب دعاست

.
وسعت ملک خدا دایره ی رحمت اوست
همه جا ملک خدا ، جایی اگر نیست کجاست ؟

.
پور اکثم چو به پیش سخنش گشت ذلیل

مرگ خود را ز خدا زاده ی هارون می‌ خواست

.

در پی مسئله‌ ای داد هزاران پاسخ
که علومش همه میراث رسول دو سراست

.
طفل نه ساله به کل علما فائق شد
این قبا جز به قد آل علی ناید راست

.
وسعت هفت سپهر است بـه ظلِّ علمش
سایه ی او به سر مهر و مه و ارض و سماست

.
داد یک دم خبر از سِرّ ضمیر مأمـون
شاهدم قصه ی آن ماهی و ابر است و هواست

.
آنکه فرمود رضا من بـه فدایت گردم
چه بگویم به ثنایش به خدا فوق ثناست

.
قصه ی آمدن و رفتن او در عالم
گر به تاریخ ببینید شبیه زهراست

.
ای شما شیعه ی اثنی عشری فخر کنید
همه گویید جواد ، ابن رضا رهبر ماست

.
زان سبب در دو جهان اشرف مخلوقاتید
که تولای علی مکتب و آیین شماست

.
این ولایت که خدا کرده عطایت ” میثم ”
گر به فردوس کنی روز جزا ناز رواست

.

.

.

استاد حاج غلامرضا سازگار

.