سال ها گریه سال ها روضه

همه ی عمر مجتبی روضه

.

روزگارش گذشت با روضه

کوچه ، در ، طشت چند تا روضه

.

بانی و روضه خوان و سینه زن است

سوخته نام دیگر حسن است

.

دوستانی چو دشمنان دارد

گله از دست این و آن دارد

.

کارد بر روی استخوان دارد

گرچه هر روز میهمان دارد

.

شأن او را کسی نفهمیده

از مدینه حسن چه ها دیده

.

کس نفهمید ابتلایش را

در گذر بغض بی صدایش را

.

جوشن زیر این عبایش را

روی پا زخم آشنایش را

.

غصه اش را خضاب کرد حسن

مرگ را انتخاب کرد حسن

.

وای اگر بی کس حرم باشی

خسته از جان به هر رقم باشی

.

بین خانه اسیر غم باشی 

روزه باشی و تشنه هم باشی

.

پر شکسته ز خاک پر بکشی

زهر را جای آب سر بکشی

.

چون حسن بی کسی به دهر نبود

شأن او طعنه های شهر نبود

.

با کسی جز مغیره قهر نبود

جگر پاره اش ز زهر نبود

.

داغ ناموس بود بر جگرش

به در خانه بود هر نظرش

.

داغ آن روز که رسیدند و

چهل نفر داد می کشیدند و

.

پدرش را غریب دیدند و 

مادرش را زمین کشیدند و

.

همه قاتل شدند حتی در

بی هوا رد شدند از مادر

.

گرچه آماده ی جدایی بود

به لب تشنه اش نوایی بود

.

دلش انگار کربلایی بود

وقت گریه به روضه هایی بود

.

روضه ی ذبح از قفای سری

زدن خواهری به پای سری

.

.

.

سید پوریا هاشمی

.