شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
***
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخم خورده و بی سر بیاورم
یک قطعه خواندی از روی نی ، شاعرت شدم
آن قطعه را نشد به غزل در بیاورم
.
یک پرده خواندی از روی نی ، آتشم زدی
این شعله را چگونه به دفتر بیاورم
.
با حنجر تو کاری اگر خنجری نداشت
کاری نداشت واژه ی بهتر بیاورم
.
وقف تو اشک ها و غزل هام ، تا اگر
.
فصل عزا تمام شد اما چگونه من
پیراهن عزای تو را در بیاورم
.
تا می وزید نام تو پر می کشید دل
چیزی نمانده بود که پر در بیاورم
.
نزدیک بود در تب گودال قتلگاه
از عرش ربنای تو سر در بیاورم
.
با اشک آمدم به وداعت که لااقل
آبی برایت این دم آخر بیاورم
.
این واژه ها به کار رثایت نیامدند
با زخم‌های تو چه برابر بیاورم ؟
.
آخر نشد که آب برایت بیاورند ؟
این روضه را گذاشتم آخر بیاورم
.
امسال هم دعای فرج ، بی جواب ماند
من می روم برای تو یاور بیاورم
.
قرآن بخوان که گوش دلم با صدای توست
این بیت هم ، سرِ غزلی که فدای توست
.
.
.
حسن بیاتانی
.
برای حمایت از خیمه کلیک کنید
