شرر زهر جفا سوخته پا تا سر من

***

شرر زهر جفا سوخته پا تا سر من
آب گردید چو شمعی همه ی پیکر من

.

این نه اشک است که بسته ره دیدار به من
دل من سوخته ریزد ز دو چشم تر من

.

شیون ناله بلند است به غم خانه ما
یا حسن گوید و بر سر بزند خواهر من

.

یک طرف قاسم و عباس به خود می پیچند
یک طرف نیز حسین اشک فشان در بر من

.

جگرم در دل تشت است و همه می بینند
که چه آورده غم کوچه و سیلی سر من

.

کی رود یاد من آن روز که آن شوم پلید
بست در کوچه ی غم راه من و مادر من

.

مادر از ضربت سیلی چو گل افتاد به خاک
از همان لحظه شکسته همه بال و پر من

.

.

.