شهر مدینه با همه زیبائی و صفا

***

شهر مدینه با همه زیبائی و صفا
جولانگه ستم شده آبستن جفا

.

دشمن گرفته سخت کمین در لباس دوست
طرح هزار فتنه کشیده است در خفا

.

مردم چو نقش ها که به دیوار در سکوت
عترت غریب مانده و قرآن به زیر پا

.

نفس نبی ولیّ خدا برده سر به جیب
پور ابوقحافه به منبر گرفته جا

.

زاغ سیاه و خرمن گل وامصیبتا
بیگانه جانشین نبی وا محمّدا

.

دندان برای غصب فدک کرده سخت تیز
قول دروغ بسته به پیغمبر خدا

.

اخراج از فدک شده عُمّال فاطمه
بی ‌اطلاع فاطمه بی اذن مرتضا

.

گر اذن می گرفت خلیفه ، گناه بود
یا آن که بود حضرت دادار نارضا

.

اوّل فدک گرفت سپس خواست بیّنه
این بی عدالتی که شنیده است در قضا

.

غضب فدک نبوده روا از کسی که خود
پیراهن زفاف به سائل کند عطا

.

کفر است کفر خواستن شاهد از کسی
کو را خدا ستوده به تطهیر و هل اتا

.

هرگز روا نبود که شاهد طلب کنند
آن هم ز روح بین دو پهلوی مصطفا

.

آن کو پیمبر از غضبش می‌کند غضب
وان کو شود به شادی او شاد کبریا

.

ظلم و ستم به حضرت او بود ناپسند
غصب حقوق حَقّه ی او بود ناروا

.

بردند حق فاطمه را و به کذب محض
گفتند ارث می ‌نگذارند انبیا

.

قول دروغ محض و خلاف کتاب حق
دادند فاش نسبت آن را به مصطفا

.

اوّل کسی که غصب فدک کرد از بتول
اول کسی که او به نبی بست افترا

.

داوود ارث بهر سلیمان گذاشته
بوده است قصّه ی زکریّا ، گواه ما

.

دشمن دروغ گفت ، شهادت دهد رسول
زهرا درست گفت ، گواهی دهد خدا

.

آیا رسول و فاطمه ‌اش از دو ملّتند
یا بود آیه‌ ای که نبی بود از آن جدا ؟

.

یا آن که بود دانش آنان به حکم حق
بالاتر از رسول و فراتر ز مرتضا

.

گر قول لانوّرث می ‌بود از رسول
آن را نگفت با علی و فاطمه چرا

.

باور کنم که حضرت صدیقه و دروغ
باور کنم ز عصمت حق گفته ی خطا

.

زهرا دروغ گفت که روح صداقت است
یا آن که کرد غضب فدک را ز ابتدا ؟

.

پور ابوقحافه برد ارث از پدر
حقّ یگانه دُخت پیمبر به زیر پا

.

از این گذشته ، بود فدک ملک فاطمه
فرموده بود شخص پیمبر بدو عطا

.

ارثی نبود تا بستانند از بتول
گیرم که بود این سخن ناروا ، روا

.

آن کس که بست کذب به پیمبر از ستم
وان کو که کرد غصب فدک از ره جفا

.

نگذاشت دخترش ز چه با ادعای ارث
در خانه ی رسول شود دفن مجتبا

.

او غاصب فدک شد و انکار ارث کرد
این کرد روز دفن حسن ارث ادعا

.

تا حال کس نگفته که یک دین و دو مرام
هرگز کسی ندیده که یک بام و دو هوا

.

بیت نبی به فاطمه ‌اش ارث می ‌رسد
زهرا چو رفت از حَسنین است آن سرا

.

گردید بی اجازه ی اولاد فاطمه
در بیت وحی دفنِ تن آن دو تن چرا

.

وز ارث نیست حق تمامی مردم است
باید برون نمود از آن خانه آن دو را

.

گیرم که بر خلیفه خلاف کتاب حق
غصب فدک ز فاطمه می ‌کرد اقتضا

.

طبق کدام آیه ی قرآن حلال بود
بی ‌حرمتی به خانه ی ناموس کبریا

.

این قول من نه بلکه فریقین گفته ‌اند
زهرا هماره زین دو نفر بود نارضا

.

خشم خدا و فاطمه و مصطفی یکی است
این نکته را رسول خدا گفته بارها

.

آن کو امام خود نشناسد یقین کنید
میرد به جاهلیّت ، فرمود مصطفا

.

امام اوست که زهرا امام خواند
او کیست جز ولی خدا شخص مرتضا

.

خوشبخت آن که چنگ به حبل المتین زند
بیچاره آن کسی که علی را کند رها

.

زهرا به دوستیّ علی تازیانه خورد

شیعه در این طریق به او کرده اقتدا

.

این ما و دوستی علیّ و طریق او
این خصم تازیانه و دشنام و ناسزا

.

ما از علی جدا نشدیم و نمی‌ شویم
صد بار اگر شود سرمان از بدن جدا

.

گفتا نبی حقیقت کلّ سیدّ رسل
گر ما سوا شوند همه از علی سوا

.

حق جانب علی بود و خلق باطلند
حجت تمام گشته از این قول بهر ما

.

دین از علی است همچو نبوّت که از نبی است
حق با علی است ز آنکه جدا نیست با خدا

.

بیگانه با خدا است به پیغمبرش قسم
هر کس که با غدیر و علی نیست آشنا

.

قومی غدیریند و گروهی سقیفه ‌ای
هشدار با که می ‌روی و می ‌روی کجا

.

هرگز غدیر را به سقیفه نمی ‌دهم
کآن جنّت ولا بود این دوزخ بلا

.

آنجا بنای دین به ولایت نهاده شد
اینجا لوای فتنه در اسلام شد به پا

.

روز غدیر گشت علی میر مؤمنین
روز سقیفه پست ترین گشت پیشوا

.

بالله شکسته از لگد آن سقیفه شد
پهلوی دخت قافله سالار انبیا

.

شمشیری از سقیفه برون آمد و از آن
فرق علی به دامن محراب شد دو تا

.

روز سقیفه دست علی بسته شد به ظلم
روز سقیفه فاطمه شد پشت در فدا

.

روز سقیفه محسن زهرا شهید شد
تیر ستم به حنجر اصغر گرفت جا

.

روز سقیفه آتش صفّین برفروخت
روز سقیفه جنگ جمل گشت ابتدا

.

روز سقیفه کرد معاویه سربلند
روز سقیفه پاره شد قلب مجتبا

.

روز سقیفه مالک اشتر شهید شد
پشت علی ز ماتم عمار شد دو تا

.

روز سقیفه خصم به شمشیر ظلم کشت
عمر و سعید و میثم و حجر و رشید را

.

روز سقیفه با قلم فتنه ثبت شد
تاریخ سرنوشت شهیدان کربلا

.

روز سقیفه از حرم عترت رسول

دودی بلند گشت که بگذشت از سما

.

روز سقیفه با لب خشک از حسین سر
بین دو نهر آب ، جدا گشت از قفا

.

روز سقیفه بود که زیر سم ستور
جسم عزیز فاطمه گردید توتیا

.

روز سقیفه زینب کبری اسیر شد
هفتاد داغ دید به صحرای نینوا

.

پیچیده بین سلسله ی آن سقیفه شد
جسمی که جسم و جان همه عالمش فدا

.

با دست آن سقیفه به دامان خاک ریخت
خونی که در بهاش خدا بود خون بها

.

چوب همان سقیفه لبی را کبود کرد
کآن را حضور فاطمه بوسید مصطفا

.

تیغ همان سقیفه سری را ز تن برید
کز او رسید دیده ی خورشید را ضیاء

.

با سنگ آن سقیفه جبینی شکسته شد
کآئینه بود ، آئینه ی حسن کبریا

.

آری به رب کعبه قسم هر جنایتی
سر منشأش سقیفه بود تا صف جزا

.

بیگانه گر به جای پیمبر نمی ‌نشست
هرگز سر حسین نمی‌ شد ز تن جدا

.

محصول آن سقیفه همانا یزید بود
محصول آن یزید جنایات کربلا

.

” میثم ” سقیفه راه علی نیست کج مرو
راه غدیر گیر و به زهرا کن اقتدا

.

.

.

استاد حاج غلامرضا سازگار

.