فاطمه جان ! غصه ام را بس که تنها می خوری

***

فاطمه جان ! غصه ام را بس که تنها می خوری

بین خانه بی هوا ، از این و آن پا می خوری

.

چل نفر آماده با هیزم میان کوچه اند

پشت در که می روی حتماً به دعوا می خوری

.

کاش در وا می شد از بیرون ، خیالم جمع نیست

نه فقط از میخ در ، حتی ز لولا می خوری

.

مرد می خواهد که با ضرب لگدها نشکند

می زنند اینجا تو را دیوار و در ، تا می خوری

.

مادر پیغمبرم ! هستی امانت دست من

هرچه بابایت تو را بوسیده حالا می خوری

.

پابرهنه ، بی عبا ، کهفِ حصینم چادر است

دست های من که بسته می شود جا می خوری

.

حرز نامم را فقط محکم به بازویت ببند

با غلافی می روی از هوش و من را می کِشند

.

.

.

رضا دین پرور

.