قبله ی عاشقان بود تربت با صفای تو

کعبه ز دور می برد سجده به کربلای تو

.

پیش تر از ولادتم بوده به تو ارادتم

خلق نگشته ، گشته ام عاشق و مبتلای تو

.

توئی امام عشق ها ، تو داده ای به خون بها

که ذات لایزال حق ، آمده خون بهای تو

.

دست به دست می برند اشک محبّت مرا

عنایتی که روز و شب ، گریه کنم برای تو

.

فاطمه جامه می دَرَد بر سر نی چو بنگرد

اشک دو دیده ی تو و گریه ی بی صدای تو

.

از چه نگشت چرخ دون بر سر خاک واژگون

دید چو شسته شد به خون ، روی خدا نمای تو

.

کاش و غمت کُشَد مرا خورد به هم گره چرا

پنجه ی ظلم قاتل و طّره ی مشک سای تو

.

کاش به دشت کربلا سوخته بود بر ملا

بال همه فرشتگان زآتش خیمه های تو

.

زهی محبّت و وفا که از فراز نیزه ها

سایه به خواهر افکند صورت دلربای تو

.

معجزه می کند سرت از دم روح پرورت

بخوان بخوان که خواهرت سر شکند به پای تو

.

مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود 

مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود 

.

.

.