منم اهل آبادی آب ها
منم خانه بر دوش گرداب ها
.
به چشمم ببین خانه ی خویش را
بنا کرده ام روی سیلاب ها

.
من از اهل دریایم و می شوم
بدون تو مانند مرداب ها

.
خیال تماشای آبادیت
ربوده ز چشمان من خواب ها

.
نوای نی ام ، آتشین تر شدم
که می سوزم از آه بیتاب ها

.
بیا تا که از طرح ابروی تو
بسازیم تا کعبه محراب ها

.
کجایی که جام محبت زدیم
همه روی دل طاق نصرت زدیم

.
قدم زن ، دلم جمکرانی شده
قنوت زمین آسمانی شده

.
و در مسجد کوفه ی قلب من
دوباره به پا ندبه خوانی شده

.
بدون تو در کوچه های بهشت
تمامی گل ها خزانی شده

.
نصیب دلی که به دنبال توست
فقط حسرتی جاودانی شده

.
نگاهت چرا در پس ابرهاست
نشانت چرا بی نشانی شده

.
در این جام خالی شرابی بریز
که هنگامه ی سر گرانی شده

.
به آئینه بندان چشمم بیا
قدم زن به دامان چشمم بیا

.
قسم بر نگاهت ، دلم دست توست
خداوندی این حرم دست توست

.
نوشتم روی کعبه ی سینه ام
اگر اذن باشد علم دست توست

.
مرا می نویسی فدایت شوم
که از روز اول قلم دست توست

.
در این ازدحام گدا آمدیم
که آئینه های کرم دست توست

.
تب جزر و مدِّ زمین و زمان
تمنای هر زیر و بم دست توست

.
طپش های قلب خدا هم تویی
ظهور و وجود و عدم دست توست

.
تو را خوانده ام تا حسابم کنی
مبادا که روزی جوابم کنی

.
علی چهره ای بس که حیدر شدی
که آئینه دار پیمبر شدی

.
دو رکعت به پشت سرت خواندنی ست
که با زلف خود سایه گستر شدی

.
حسینی و دل می بری از همه
حسن هستی و مجتبی تر شدی

.
تو زیباترین عشق پروردگار
تو گیراترین جام کوثر شدی

.
بده گیسوان را به دستان باد
که عالم ببیند چه محشر شدی

.
در این فصل پاییزی بی کسی
تو خورشید گل های پرپر شدی

.
شب ما زمستانی و سرد سرد
بهشتم ! به گلخانه ات باز گرد

.
بزن آتشم شعله ات پا گرفت
که کار من و عشق بالا گرفت

.
بزن آتشم ناز چشمت که چشم
به دنبال تو راه دریا گرفت
.
چه گل های یاسی که مجنون عشق
فقط محض لبخند لیلا گرفت
.
به نامت سلیمان دل سکه زد
شفا را ز دستت مسیحا گرفت
.
برای تماشای اعجاز تو
پر دامنت دست موسی گرفت
.
نداریم ظرفیتت را که حق
تو را بین قاب معما گرفت
.
منم بغض سر در گمی شما
مرا کشتی از قبل ، کجایی بیا

.

.

.

حسن لطفی

.