من در همین شروع غزل مات مانده ام

***

من در همین شروع غزل مات مانده ام
حیران سرگذشت نفس هات مانده ام

.

خیمه ، حریق ، همهمه ، شمشیر ، دست ، سر
مبهوت در هجوم اشارات مانده ام

.

 ” هَل من … ” چه بر صحیفه ی سی پاره رفته است ؟
در گردباد چرخش ” آیات ” مانده ام

.

من ، های های ، زخم تو را ضجّه می زدم
مجروح آن ترنّم ” هیهات … ” مانده ام

.

خورشید – سوگوار تو می سوخت – می سرود
یک اخگر از حریم ملاقات مانده ام

.

باید شهید بود و تو را خون چکان سرود
شرمنده ام … اسیر عبارات مانده ام

.

.

.

قربان ولیئی

.