نگو رقیه

***

نگو رقیه

بگو کمال روضه ی مگو رقیه

.
به سمت ارباب

نماز عمه زینب و وضو رقیه

.
شبیه اصغر

نداشت جز شهادت آرزو رقیه

.
میان طفلان

دفاع کرده ظهر از عمو رقیه

.
ز گوش گفته

نگفته از فشردن گلو رقیه

.
ز گوش گفته

نگفته از کشیدگی مو رقیه

.
شبیه زهرا

دوباره خورده سیلی از عدو رقیه

.
رسیده وقتی

که دم زند ز روضه مو به مو رقیه

.
زبان گشودم

منم که شاهد غمی نگفته بودم

.

شب عزا شد

دلم مقیم سرزمین کربلا شد 

.
به دست عباس

یکی یکی تمام خیمه ها بنا شد 

.

سه سال زندگی گذشت نه روز 

سه سال زندگی شاد من عزا شد

.
برادرم  رفت

تن علی اکبرم جدا جدا شد

.
و جسم قاسم

پر از رد عمیق نعل اسب ها شد 

.
چه قیمتی داشت

دو قطره آب خواستم عمو فدا شد

.
سه شعبه آمد

سر علی اصغر از تنش جدا شد 

.
به صدر سینه

نفس نفس ” والشمر جالس علی ” شد 

.
نشستم و بعد

نشست روی سینه و دوباره پا شد 

.
دوازده بار

دم زمین و آسمان من القفا شد

.

.

.