نه فقط زر داده

***

نه فقط زر داده

به گدا عزتی از سکه فراتر داده

.

تا خجالت نکشد

کیسه ها را حسن از آن طرف در داده

.

به حسینش با صلح

مرحمت کرده هفتاد و دو لشگر داده

.

اوج بخشش اینجاست

پسرش را دم آخر به برادر داده

.

قاسمش رفت و حسین

تازه می دید به او یک علی اکبر داده

.

رفت تا پر بکشد

تا مگر جام بلا سر نی سر بکشد

.

هدفش این بوده

در میان رجزش نعره ی حیدر بکشد

.

با سپاه زلفش

می رود یک تنه در معرکه لشگر بکشد

.

این پسر با یک تیغ

در دل معرکه کار دو برابر بکشد

.

تیغ را وقت نبرد

گاه مثل عمو و گاه علی اکبر بکشد

.

پسر سردار است

از تبار یل کرّار بلا فرّار است

.

ابروانش مالک

سر او میثم و تمار و دلش عمار است

.

شتری نیست ولی

شیوه ی جنگ حسن یکسره در تکرار است

.

با سپاه مژه ها

گرم شمشیر زدن در وسط پیکار است

.

سن او کم بود و

کشته ی تیغ دو ابروش ولی بسیار است

.

تازه بعد از سه پسر

ازرق این بار به تسلیم شدن ناچار است

.

ختم جنگ این سخن است

پسری آمده میدان سپرش پیراهن است

.

زلف پشت سر زلف

لشگر گیسوی این مرد شکن در شکن است

.

تشنگی ، بی کفنی

این حسینیه پر از روضه ی باز حسن است

.

کوچه تکرار شده

دشمن این پسر از نسل همان بد دهن است

.

می زند قاسم را

هدف اصلی شمشیر ولی پنج تن است

.

نیزه ها می گفتند

بشتابید زمین خورده و وقت زدن است

.

نعل ها نیزه شوید

وقت برخواستن و تاختن و دوختن است

.

هر کجا می بینم

حسن است و حسن است و حسن است و حسن است

.

.

.

چشم و لب و دو ابروی قاسم نشانه شد

وقتی نقاب را ز زخش نیزه زن گرفت

.

گفتند زنده زنده لگدکوب اسب شد

نعل سپاه سهمیه از این بدن گرفت

.

جسمش شبیه موم عسل خانه خانه شد

غم را به جان خرید و بلا را به تن گرفت

.

جز وای مادرم سخن دیگری نگفت

از او شکاف سینه مجال سخن گرفت

.

.

.