وقف اشک است زندگانی من

***

وقف اشک است زندگانی من

ای که از کودکی شده غم من

آه در قبر من به من برگرد

ای شب اول محرم من

.

چون نهالی که اشک پایم ریخت

در عزایت شدم سترگ حسین

السلام ای حقیقت محزون

السلام ای غم بزرگ حسین

.

این زبانی که برده نام تو را

پاسخ ” مَن امام ” خواهد گفت

صورتی که شده ست خیس از اشک

عاقبت بین قبر خواهد خفت

.

یاد کردم ز عاشقانی که

حسرت روضه هات را دارند

پدرانی که این محرم را

زیر سنگ لحد عزادارند

.

مادرانی که مانده از آنان

چادری مشکی و گل لبخند

قد نداد عمرشان که این دهه هم

قیمه ی نذری تو را بپزند

.

مادرانی که چادر آن ها

خیمه های تو را به پا می کرد

یاد کردم از آن النگو که

مادرم خرج روضه ها می کرد

.

حتم دارم که می خورم حسرت

هرچه خود را برات کم زده ام

آی سنگ لحد بگو به حسین

سنگ او را به سینه ام زده ام 

.

زندگانی عزیز بود و شریف

تا زمانی که زیر پرچم بود

دوست دارم که خوب گریه کنم

شاید این آخرین محرّم بود

.

.

.