چه خوب شد که ذکر دل ، علی علی است روز و شب

***

چه خوب شد که ذکر دل ، علی علی است روز و شب
پناه اول آخرم ، فاطمه شد به لطف رب

.
چه خوب شد که گشته ام غلام قنبر کسی
که عالم از شجاعتش ، هنوز مانده در عجب

.
فراری اُحُد کجا ، دلاور احُد کجا
کجاست شأن مصطفی ، نایب عافیت طلب

.
امان از آن که حُرمت امین وحی را شکست
کشیده دین چه ها از این ، خلیفه های بی ادب

.
به زیر دین حضرت خدیجه ایم و فاطمه
اگر علی علی علی ، نشسته است روی لب

.
بناز شیعه تا ابد ، به دین آسمانی ات
سهم کدام مکتبی ، شده عقیله العرب

.

چه همتی ، چه غیرتی ،چه کرده است پای دین
فاطمه ی کرببلا ، زینب صبر آفرین

.

سلام ای عقیله ی تمامی زمانه ها
کسی نداشت مثل تو ، ز فاطمه نشانه ها

.
تو بی معلم عالمه ، فهیمه ای و فاضله
تو جاودانه گوهری ، در یم بی کرانه ها

.
نشانده کوه غیرتت ، وقار و صبر و هیبتت
حماسه ی حسین را ، به صدر جادوانه ها

.
تو دست بسته بسته ای ، دست بنی امیه را
حریف عزم راسخت ، نمی شود بهانه ها

.
چه گویم از کرامتت ، سرم فدای قدرتت
تو روضه ات بهشت را ، می آورد به خانه ها

.

سلام سایه ی سر و ، ملیکه ی حسینیان
سلام مطمئن ترین ، پناه آخرالزمان

.

در آسمان عاشقی ، تو سرترین ستاره ای
سرآمد حسینیان ، میان هر زمانه ای

.
زمین و آسمان همه ، فدای آن خدای که
نکرد خلق غیر تو ، فاطمه ی دوباره ای

.
توسلی به حضرت خطیبه ی فدک نما
به هم بریز کوفه را ، فقط به یک اشاره ای

.
علی حسین مجتبی ، فاطمه و محمدی
برای جمع پنج تن ، فقط تو استعاره ای

.
خطبه شام و کوفه ات ، شبیه خطبه ی فدک
نهیب زد سر ستم : ” هنوز هیچ کاره ای “

.

بت شکنی و دختر بت شکن مدینه ای
شیر زنی و دختر شیر زن مدینه ای

.

حماسه های حیدری ، نشسته در کلام تو
به ظلم پشت پا زده ، فاطمه ی مرام تو

.
همیشه بهر یاورش ، امام می کند دعا
بود ولی ملتمس دعای تو امام تو

.
به غیر چارده نفر ، خدا به کس نمی دهد
اجازه ی ورود را ، به کعبه ی مقام تو

.
تو قبله ی فضیلتی ،تو منتهای عزتی
بلند می شود حسین ، ز جا به احترام تو

.
گفته خدا تو زینت شیر دلاور منی
مادر حیدری تو ، فخر کند به نام تو

.

معجزه مانده عاجز از ، نام‌ گره گشای تو
کار مسیح می کند ، بنده ی بنده های تو

.

تویی که حسرت همه ، ملائک است خدمتت
تهمت و سنگ و کعب نی ، نبود حق عصمتت

.
رواست کل سال ما ، محرم و صفر شود
گرفته جان شیعه را ، مصیبت اسارتت

.
مطهره ترین چرا ، تو را زدند با وضو
کاش نداشت نام دین ، قصه ی هتک حرمتت

.
کوری چشم حرمله ، فاتح شام و کوفه ای
معجر پاره پاره ات ،نکرد کم ز عزتت

.
تو در میان سلسله ، بخوان نشسته نافله

بخوان که باز هم خدا ، فخر کند به خلقتت

.
شکست پیش چشم تو ، غرور نازدانه ها
چه قدر داده غصه ی حرم تو را خجالتت

.
خدای صبر با دلت ، چه کرده اند شامیان
که بی رقیه روز و شب ، مرگ شده است حاجتت

.

تو از زمانه دیده ای ، چه غیر داغ پشت داغ
بگو که جز تو این همه ، کشیده است از فراق  ؟!

.

.

.

محمدحسین رحیمیان

.