گرچه عمری در غریبستان زندان پرپرم

باغبانم ؛ باغبان لاله های کوثرم

.

روزگاری همدم خورشید بودم سال ها

ماه شب حتی نمی داند چه آمد بر سرم

.

خواب دیدم دخترم دارد صدایم می زند

باز هم پیچیده در زندان صدای دخترم

.

در هجوم ضربه ها از بس تنم نیلی شده

می توان گفتن شدم خیلی شبیه مادرم

.

استخوان ساق پاهایم سال ها کوبیده شد

حلقه ی زنجیر می گرید به پای پیکرم

.

صورتم بر خاک زندان و نگاهم سوی در

من به زحمت نام فرزندم رضا را می برم

.

.

.