یکی آورده با خود گریه های گاه گاهش را

***

یکی آورده با خود گریه های گاه گاهش را
یکی در کوله بار کهنه اش بار گناهش را

.

یکی پیداست عمری خادم این آستان بوده
یکی هم بعد عمری تازه پیدا کرده راهش را

.
یکی در هر قدم هرم نفس ها را بغل کرده
یکی در حسرت راهی شدن سرمای آهش را

.

یکی نذر شما کرده ست چندین گوسفندش را
یکی وقف شما کرده ست تنها سرپناهش را

.

بسوزان چهره ام را آفتاب داغ ! اربابم …
خبر دارم که می بخشد غلام روسیاهش را

.

ببین موکب به موکب می شود تسخیر او قلبم
چنان ملکی که پیدا کرده باشد پادشاهش را

.

به هم می ریزد آری نظم نفرت آور دنیا
امیر عشق تا آماده می سازد سپاهش را

.

قدم ها محکم اند و عزم ها راسخ ، چه غوغایی
نمی بندد شهادت تا قیامت شاهراهش را

.

و در دیدار آخر مادرم با گریه می خندید
و من آورده ام تا کربلا باخود نگاهش را

.

.

.

علی سلیمیان

.