از ابتدای گدا بودنم گدای توام

از ابتدای گدا بودنم گدای توام
غلامزاده ام و نوکر سرای توام
.
ز کودکی فقط از کوچه ی تو رد شده ام
غریبگی نکن اینقَدر ، آشنای توام
.
مرا بزرگ مکن کوچکت شده ام کافی ست
طلا برای چه وقتی که خاک پای توام
.
دخیل من به ضریح جدید بسته شده
برای هیچ کسی نیستم برای توام
.
پرم شکسته پر دیگری تفضل کن
هوایی سحر گنبد طلای توام
.
به کربلا و مدینه به کاظمین قسم
گدای در به در شهر سامرای توام
.
چقدر خوب که پای شماست نوکری ام
خوشم که سفره نشین امام عسکری ام
.
به آب خشکی لب های تو شرر زده است
تمام حرف دلت را دو چشم در زده است
.
شبیه فاطمه دستار بر سرت بستی
چه زهر بود که آتش به فرق سر زده است
.
تمام حجره برایت گریز سوختن است
غمی به روی دلت سقف و فرش و در زده است
.
کسی به پیش نگاهت زن تو را نزده
درِ سرای تو را کِی چهل نفر زده است
.
نه چشم های نوامیس تو به مردم خورد
نه هیچ کس به نوامیس تو نظر زده است
.
نه تازیانه به دست کسی ست در کوچه
نه دختران تو را موقع گذر زده است
.
نه هیچ کس به گلوی تو خنجری انداخت
نه هیچ کس به سر دخترت سپر زده است
.
اگرچه شهر غریبی ولی کفن داری
نرفته ای ته گودال و پیرهن داری
.
.
.