حرم یعنی نگاه آبی دریا و طوفانش

حرم یعنی نگاه آبی دریا و طوفانش
حرم یعنی تلاطم های امواج خروشانش
.
حرم یعنی دعا یعنی توسل های در ندبه
حرم یعنی اجابت زیر گنبد بین ایوانش
.
حرم یعنی همان آب گوارا ظهر تابستان
حرم یعنی همان خورشید دنیا در زمستانش
.
حرم بید است مجنون است هر کس عاشقش باشد
میان بادها یک دم نمی خواهد پریشانش
.
حرم رود است مشهود است هر کس شاهدش باشد
شهادت می دهد راکد نخواهد ماند جریانش
.
و مادر گریه گریه از حرم گفت و پسر فهمید
چه آشوبی است در دلواپسی های فراوانش
.
پسر شوق پریدن را میان بال و پر حس کرد
پسر می رفت و مادر باز هم می شد غزل خوانش
.
حرم یعنی نگاه آبی دریا و طوفانش
تویی طوفان آن دریا تویی موج خروشانش
.
اگر باران سنگ از آسمان بارید چترش باش
که حتی نشکند در سنگ باران بغض گلدانش
.
پسر می رفت و مادر با طنین آیه الکرسی
سپرد او را به آغوش رسول الله و قرآنش
.
قد و بالای او را دید چندین بار با حسرت
فقط می گفت زیر لب : به قربانش به قربانش
.
پسر رفت و فضای خانه را عطر حرم پر کرد
و مادر ماند و عکسی در میان دست لرزانش
.
خبر آمد
ولی مادر
از احوال حرم پرسید
نپرسید از پسر هرگز میان بغض پنهانش
.
پسر برگشت و
مادر از حرم می خواند و می دانست
نشسته عمه ی سادات در شام غریبانش
.
.
.
رضا خورشیدی فرد
.