از دلم زنجیر عشق این و آن را ؛ باز کن

من به پایان آمده کارم خودت آغاز کن

.

شوق وصل تو مرا کشته است ، بس کن ای حبیب
با دلم بازی نکن اینقدر ، در را باز کن

.

بی نیاز مطلقی اما ز باب عاشقی
گفته‎ ای من می ‏‎خرم ، بنده برایم ناز کن

.

من صدایم در نمی ‎آید خجالت می ‎کشم
در مناجاتت مرا داوود خوش آواز کن

.

هر شبم بی ذکر و یادت طی شد و عمرم گذشت
پس بیا و امشبم را یک شب ممتاز کن

.

من جوانی کرده ‎ام آخر سرم خورده به سنگ
با دو دست همتت قدری سرم را ناز کن

.

معجزه می ‎خواهد آخر این دل آلوده‏‎ ام
با ولای مرتضی در سینه ‎ام اعجاز کن

.

” یا قدیم المنّ و الرّحمه ” به مولانا حسین
جلوه‎ ی رحمانیت را باز هم ابراز کن

.

سینه ‎زن ، گیرم که بالت را شکسته معصیت
یک ” حسین ” از دل بگو تا کربلا پرواز کن

.

.

.