انتقامش را گرفت اینگونه با اعجازِ آه

***

انتقامش را گرفت اینگونه با اعجازِ آه

آهِ او شد خطبه ی او روز دشمن شد سیاه

.

قصه ی کرب و بلا را دختری تغییر داد

کاخ ها ویرانه شد ویرانه اش شد بارگاه

.

چادرش دست نوازش بر سر صحرا کشید

سبز شد خارِ مغیلان و فدک شد هر گیاه

.

دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است

چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه

.

دختر ” انا فتحنا ” اشک می ریزد ولی

گریه های او ندارد رنگ زاری هیچ گاه

.

بر سرش می ریخت خاک از بام ها ، می سوختند

دخترانِ زنده در گور عرب از این گناه

.

بین طوفان غنچه و گل سر در آغوش هم اند

او به زینب یا که زینب می برد بر او پناه

.

تا شود زهرا فقط یک کارِ باقی مانده داشت

شانه زد بر آن پریشانِ تنور و قتلگاه

.

چون زبانش بند می آمد خجالت می کشید

با سرِ بابا سخن می گفت ، اما با نگاه

.

آه بابا ! پا به پایت سوختم ، خوردم زمین

رنگ گیسویم دلیل و زخم پهلویم گواه

.

ماند داغِ ناله ی من بر دل دشمن فقط

خیزران وقتی که خوردی زیر لب می گفتم آه

.

جنگ پایان یافت بعد از تو چهل منزل ولی

عمه می جنگید با دستان بسته ، بی سلاح

.

اربعین من نیستم از او سراغم را نگیر

این امانت دار را شرمنده تر از این مخواه

.

بعد از این هرجا که رفتی با تو می آیم پدر

پای من زخمی ست اما رو به راهم رو به راه …

.

.

.

سید حمیدرضا برقعی

.