این بارگاه قدس که از عرش برتر است

آرامگاه دختر موسى بن جعفر است

.

پاکیزه گوهر صدف عصمت بتول

یعنى که نور دیده زهراى اطهر است

.

والاتبار خواهر سلطان دین رضا

فخر زنان عالم و خاتون محشر است

.

عزّت نگر که حرمت طوف حریم او

با حرمت طواف امامان برابر است

.

جنّات عدن اگر طلبى زین حرم در آى

کاین آستان عرش نشان ، هشتمین در است

.

هر سر بر آستان ملک پاسبان او

ساییده شد بهشت برینش مقرّر است

.

آیینه هاى بقعه ی آیین طراز او

روشنگر تشعشع خورشید خاور است

.

در زیر پاى زائر این بارگاه قدس

گیسوى حور و یال ملک ، مفرش در است

.

اینجا نماز را به خشوع و ادب گزار

کاین فرش زیر پاى تو ، جبریل را پر است

.

بس ساطع است نور نماز و دعاى خلق

با ساق عرش ساحت گیتى منوّر است

.

آدم به امر تو ز نهانخانه ی عدم

تا سر سراى منزل هستى مسافر است

.

جز آن که سر ز عجز بساییم روى خاک

از ما به پیشگاه خدایى چه در خور است

.

اى خالقى که وصف جلال و جمال تو

از عقل و فهم و وهم و گمان جمله برتر است

.

یا رب به حق قافله سالار انبیا

آن صدر کائنات که آخر پیمبر است

.

عقل نخست و صادر اول که نام وى

زیب اذان و زیور محراب و منبر است

.

یارب به حق سیّد و سالار اولیا

کز وجه او تجلّى اللّه اکبر است

.

با اشک چشم ، ابر کرم بر سر یتیم

با ابر تیغ ، صاعقه اى بر ستمگر است

.

یارب به حق ” فاطمه ” آن کوثرى که او

اُمُّ الائمه عصمت کبراى داور است

.

خونى که داد سرور آزادگان ” حسین “

مرهون حسن تربیت و شیر مادر است

.

یارب به ” مجتبى ” که شباب بهشت را

در باغ خلد ، سید و سالار و سرور است

.

مسموم ز هر کین که جگر پاره هاى او

در طشت از شماره فزون تر ز اختر است

.

یارب به خون شاه شهیدان کربلا

کآزرده حنجر از دم خونین خنجر است

.

خونى که دامن شفق از انعکاس آن

همرنگ داغ در جگر لاله مضمر است

.

یارب به حقّ سید سجّاد آن امام

کز اُم و اَب تقارن سعد به اکبر است

.

در منتهاى اوج بلاغت صحیفه اش

گویى ” زبور ” دیگر و ” داوود ” دیگر است

.

یارب به علم حضرت باقر که گاه موج

دریاى بى کران پر از دُرّ و گوهر است

.

عطر نبى رسد به مشام از کلام او

عطرى که رشک مشک و عبیر است و عنبر است

.

یارب به صدق حضرت ” صادق ” که تا ابد

چون آفتاب بر سر دین سایه گستر است

.

اى واى من که عارض گلگون او به زهر

همچون شعار آل على ، سبز منظر است

.

یارب به حلم حضرت سلطان دین ” رضا “

آن کز شرف ، مدام نگهبان کشور است

.

شاهى که صدر مسند ارشاد ، گاه بحث

عقل مجسّم آمد و علم مصوّر است

.

یارب به حق جود امام نهم ” جواد “

کز عشق ، همچو مهر فلک ، ذرّه پرور است

.

ابن الرّضا چو ” عیسى ” و ” یحیى ” به کودکى

قطب و امام و مرشد و مولا و مهتر است

.

یارب به حرمت ” حسن ” عسکرى که او

نقش نگین حلقه ی چندین مُعَسْکر است

.

عمرى به جرم عصمت و تقوى و زهد و علم

در حلقه ی محاصره چند لشکر است

.

یارب به حق قائم بر حق امام عصر

کانگشت او به گردش افلاک محور است

.

نوح زمان و قطب جهان کز حریم غیب

خلق خداى را به خداوند رهبر است

.

یارب به حقّ عصمت ” معصومه ” کز شرف

او را پدر امام و امامى برادر است

.

کاین در به روى خلق دو عالم گشوده دار

تا خاک ما به آب ولایش مخمّر است

.

خورشید شعله اى ز شعاع رواق او

تا نور او در آینه ها زیب و زیور است

.

توفیق گفت و طبع ” ریاضى ” چو گل شکفت

آنجا که آفتاب هم از ذَرّه کمتر است

.

سال هزار و سیصد و هشتاد و نه بود

سالى که کار آینه کارى ، میسّر است

.

.

.

محمدعلی ریاضی یزدی

.