بانوی آب و آینه غربت نمای شهر

****

بانوی آب و آینه غربت نمای شهر

از دست گریه هات در آمد صدای شهر

.

ابری ترین ؛ گرفته ترین ؛ بی رمق ترین

بیمار بستری شده در انزوای شهر

.

با دیدن شکستگی ات زار می زنم

همراه گریه های تو و هوی و های شهر

.

محتاج خنده های توام باز هم بخند

دلگیر و دلشکته ام از خنده های شهر

.

آن چادری که تازه مسلمان درست کرد

دیدند روی وصله ی آن ردّ پای شهر

.

آن گوشواره ای که نبی داده بود کو

حالا بگو بجویمش آن را کجای شهر ؟

.

روی تو را کبودتر از بازویت نمود

آن ضربه ی رها شده ی بی هوای شهر

.

بدجور همصدای علی جا گذاشته

بر روی صورتت اثر پنجه های شهر

.

.

.