بیشتر آن چه که در فرقه ی ما مرسوم است

***

بیشتر آن چه که در فرقه ی ما مرسوم است
سائلی کردنِ از فاطمه ی معصومه است
.
دختر بابِ حوائج شدنش حکمت داشت
چون کریمه شد و بر باب کرم موسوم است
.
چه مقامی است که معصوم ” فداها … ” گوید ؟!
شأن او شأن امام است که نامعلوم است
.
اوج خوشبختی ما کلبِ سرایش شدن است
هر کسی نیست سگِ فاطمه ، بختش شوم است
.
چهارده نور به دل دارم و این بانو هم
خواهر حضرت خورشید در این منظومه است
.
نام زوار حریمش که بهشتی شده اند
در میان صحف مادر او مرقوم است
.
هر کسی عرض ارادت به مقامش نکند
از عنایات غریب الغربا محروم است
.
روز محشر به محبش برسد دار نعیم
سهم هر کس نشود نوکر او زقوم است
.
حرمش جلوه به فردوس برین خواهد داد
جنتِ بی حرمش باغچه ای موهوم است
.
سال ها دوری بابا و برادر دیدن …
گوشه ای از غم و دردِ دل این مظلومه است
.
در غریبی زیادش فقط این نکته بس است
شیعیانش نشنیدند که او مسموم است

.

.

.

محمدجواد شیرازی

.