بیمار می شویم ، دوا لطف می کنند

***

بیمار می شویم ، دوا لطف می کنند

دلمرده می شویم ، دعا لطف می کنند

.

هر قدر هم که پشت ، بر این خاندان کنیم

بر ما همیشه آل عبا لطف می کنند

.

ما غافلیم و زود فراموش می کنیم

این قوم ، بی صدا به گدا لطف می کنند

.

آن قدر با وقار و بزرگند ، وقت جود …

از پشت درب و زیر عبا لطف می کنند

.

هرجا حسین گفته شود صحن کربلاست

هرجا که هست کرب و بلا لطف می کنند

.

با این همه گناه شدم زائر حسین

خیلی به من امام رضا لطف می کنند

.

برگ برات خویش گرفتم به روی دست

امضای شاه طوس روی برگه ی من است

.

با کسب اذن از سوی آب آور حسین

رفتیم زیر قبه و بالاسر حسین

.

این حب باطنی است ، همان گرمی دل است

با گریه می رسیم همه محضر حسین

.

خیلی برای این که حسینی شویم ما

زحمت کشیده اند پدر مادر حسین

.

بالانشین شدن اثر یک توسل است

پایینِ پا ، کنار علی اکبر حسین

.

این بوی سیب چیست که پیچیده در حرم ؟

گویا هنوز مانده زمین ، پیکر حسین

.

آتش گرفته ایم ازین خشکی و تَری

خشکی کام و غربتِ چشم تر حسین

.

گر که حسین طرفه نگاهی عطا کند

از این خراب ، حُر ریاحی بنا کند

.

جسمم به کوی یار وطن داشت ، کاش داشت

لفظم توانِ عرض سخن داشت ، کاش داشت

.

در پیشگاه حضرت ارباب ذوالکرم

جانم بهای هدیه شدن داشت ، کاش داشت

.

اشکم ، به زیر قبه ی کرب و بلا سرود :

یک بارگاه ، صحنِ حسن داشت ، کاش داشت

.

شمر لعین اگر طمع ملک ری نداشت

شرم از حسین مطمئنا داشت ، کاش داشت

.‌

ای کاش کربلا عوض تکه ای حصیر

بر این غریبِ تشنه ، کفن داشت ، کاش داشت

.

زهرا رسید‌ه است ، حسینِ شهید کاش

حداقل سری به بدن داشت ، کاش داشت

.

جسمش سه روز روی زمین ماند تا شود

سهمش حصیر و دفن به دست بنی اسد

.

.

.

محمدجواد شیرازی

.