تا بگیرد زندگانی ام صفا گفتم حسین

با همه بی بند و باری بارها گفتم حسین

.

دست هایم را گرفتی هر کجا خوردم زمین
تا نهادم دست خود را روی پا گفتم حسین

.

اشک هایم را خریدی ، خنده دادی جای آن
در میان خنده ها و گریه ها گفتم حسین

.

هر که با هر نیّتی خوانده تو را دادی جواب
گاه با اخلاص و گاهی با ریا گفتم حسین

.

گاه در تنهایی ام نام تو را ناله زدم
گاه در بزم عزایت بی صدا گفتم حسین

.

تا که دیدم نوکرانت یک به یک زائر شدند
ناگهان بغضم شکست و بی هوا گفتم حسین

.

” از حرم تا قتلگه زینب صدا می زد حسین “
اربعین ، من از وطن تا کربلا گفتم حسین

.

حال می خواهی جواب گریه هایم را نده
ابتدا گفتم حسین و انتها گفتم حسین

.

.

.