خاکستر وجود مرا می دهد به باد

سنگینی عزای تو یا حضرت جواد

تشنه ، میان خانه ی خود دست و پا زدی

یک جرعه آب ، همسر تو ، دست تو نداد

.

 زهری که ذره ذره تنت را مذاب کرد

خونی به قلب فاطمه و بوتراب کرد

سوزانده تر ز زهر جفا ، ظلم همسر است

غربت میان خانه ، دلت را کباب کرد

.

پاره جگر شدی و کنارت طبیب نیست

اینجا کسی به فکر امام غریب نیست

وقتی که پای بغض علی در میان بُوَد

جسم امام و هلهله ، اصلاً عجیب نیست

.

گرچه به لب رسیده نفس های آخرت

لب تشنه ای ، شبیه لب جدّ اطهرت

اما هنوز یاد گل یاس پرپری

یاد مدینه کرده ای و یاد مادرت

.

در پیچ و تاب بودی و می دید ام فضل

بر اشک و ناله های تو خندید ام فضل

گرچه کنار جسم تو در رقص و شادی است

دیگر سر تو را که نبرّید ام فضل

.

هم نیت بریدن زیر گلو نکرد

هم نیزه بر لب و دهن تو فرو نکرد

خندید بر نوای جگر سوز تو ، ولی

با پای خویش ، جسم تو را زیر و رو نکرد

.

خوب است اسیر نیزه و خنجر نمی شوی

بی پیرهن در این دم آخر نمی شوی

دست کسی نخورده به گیسوی دخترت

دلواپس کشیدن معجر نمی شوی

.

شکر خدا که دور و برت خواهری نبود

در وقت دست و پا زدنت ، مادری نبود

شکر خدا کنیزکی از نسل ساربان

آنجا به فکر غارت انگشتری نبود

.

.

.

محمود مربوبی

.