خنده بر پاره گریبانی مان می کردند

 خنده بر بی سر و سامانی مان می کردند

.

 پشت دروازه ی ساعات معطل بودیم

 خوب آماده ی مهمانی مان می کردند

.

 از سر کوچه ی بی عاطفه تا ویرانه

 سنگ را راهی پیشانی مان می کردند

.

 هر چه ما آیه و قرآن و دعا می خواندیم

 بیشتر شک به مسلمانی مان می کردند

.

 شرم دارم که بگویم به چه شکلی آن جا

 وارد بزم طرب خوانی مان می کردند

.

 هیچ جا امن تر از نیزه ی عباس نبود

 تا نظر بر دل حیرانی مان می کردند

.

.

.

شاعر : علی اکبر لطیفیان

.