دیدی چقدر در به درم، ایها الرئوف

****

دیدی چقدر در به درم ، ایها الرئوف
دیدی که سوخته جگرم ، ایها الرئوف

.
خواندی مرا به سوی حرم ، ایها الرئوف
منت گذاشتی به سرم ایها الرئوف
.
آلوده را روانه ی دربار کرده ای
بر خود ، مرا دوباره بدهکار کرده ای
. 
ای نور لم یَزالِ دلم ، شمع انجمن
ای نظم در صدای تپش های قلب من

.
جمع وجود آل عبا ، جمع پنج تن
هستی همیشه صاحب من ، یا ابالحسن
.
عشقت نجات داده مرا از مسیر کج
مهمان خانه ات شده ام ثامن الحجج
.
هستند انبیا همه در طوف مرقدت
کل ملک ، فقیر عنایات بی حدت

.
جنت کجاست ؟! گوشه ای از شهر مشهدت
با چشم خیس خیره شدم سوی گنبدت

.
تا که دل سیاه مرا شست و شو کنی
با یک نگاه قلب مرا زیر و رو کنی
.
من عاجزم به گفتن و وصف صفات تو
محتاجم ای کریم به حبل نجات تو

.
زر می کند وجود مرا التفات تو
عمرم تمام ، پرشده از معجزات تو
.
یادم نمی رود جلوات خدایی ات
الطاف بی نهایت موسی الرضایی ات

.

ذکری نداشتیم به جز یا رضا و بس
افتاده ایم در طلبت بر نفس نفس

.
چشم امید ماست فقط بر شما و پس …
” لطفی کن ای کریم به فریاد ما برس “

.

حالم بد است ، حال مرا رو به راه کن
وجه خدا ، به بی سر و پا یک نگاه کن

.

دلگرمی ام به مرحمتِ بی بهانه ات
احساس کردنِ نظر عاشقانه ات

.
بوسه زدن به تربت بر آستانه ات
مجنون شدن به نغمه ی نقاره خانه ات

.

دل را خراب لطف رئوفانه می کند
بی تاب یک نگاه عطوفانه می کند

.

بیمارم از گناه ، شفای مرا بده
لطفی نما ، جواب صدای مرا بده

.
پاسخ به التماس دعای مرا بده
برگ برات کرب و بلای مرا بده
.
چندی است دورم از حرم و درد می کشم
از سینه ، آه غمزده و سرد می کشم

.
فهمیدم از سفارشِ ” إن کُنتُ باکیاً … “
باید فقط گریست بر آن شاه بی کفن

.
بر آن غریب تشنه لبِ دور از وطن
یک کوه تیر و نیزه و شمشیر و یک بدن ؟!
.
گفتی حسین با لب تشنه شهید شد
با ضربه ی مکرر دشنه شهید شد
.
کار غریب فاطمه بالا گرفته بود
نیزه میان پهلوی او جا گرفته بود

.
قاتل به پنجه ، گیسوی او را گرفته بود
خیلی صدای حضرت زهرا گرفته بود
.
تنها نه اینکه بر روی جسمش قدم زدند
با نعل تازه ، نظم تنش را به هم زدند

.

.

.

محمدجواد شیرازی

.