دست ‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد

***

دست ‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

.
دست‌ هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت
مومنین ! یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت

.
خوب می ‌دانید در دستانم اینک دست کیست ؟
نام او عشق است ، آری می‌ شناسیدش : علی ست

.
من اگر بر جنگجویان عرب غالب شدم
با مددهای علی ابن ابی طالب شدم

.
در حُنین و خیبر و بدر و اُحُد گفتم : علی

تا مبارز خواست ” عمرِو عبدِوُد ” گفتم : علی

.
با خدا گفتم : علی ، شب در حرا گفتم : علی
تا پیام آمد بخوان ” یا مصطفی ” ! گفتم : علی

.
هر چه می ‌گویم علی ، انگار اللّهی ترم
مرغ ” او ادنی ” ییم وقتی که با او می ‌پرم

.
مستجار کعبه را دیدم ، اگر مُحرِم شدم
با ” یَدُ الله ” آمدم تا ” فُوقِ اَیدیهِم ” شدم

.
تا که ساقی اوست سرمستند ” اصحابُ الیمین “
وجه باقی اوست ، ” اِنّی لا اُحبُّ الافِلین “

.
دست او در دست من ، یا دست من در دست اوست
ساقی پیغمبران شد یا دل من مست اوست

.
یکصد و بیست و چهار آیینه با هر یک هزار
ساغر آوردند و او پر کرد با چشمی خمار

.
آخرین پیغمبر دلداده ‌ام در کیش او
فکر می ‌کردم که من عاشق ترینم پیش او

.
دختری دارم دلش دریای آرامش ، ولی
شد سراپا شور و توفان تا شنید اسم علی

.
کوثری که ناز او را قلب جنت می ‌کشید

ناگهان پروانه‌ شد دور سر حیدر ‌پرید

.
روزگارش شد علی ، دار و ندارش شد علی
از ازل در پرده بود آیینه دارش شد علی

.
رحمتٌ للعالمینم گرد من دیو و پری
می‌ پرند و من ندارم چاره جز پیغمبری

.
بعد از این سنگ محک دیگر ترازوی علی است
ریسمان رستگاری تارِ گیسوی علی است

.
من نبی‌ اَم در کنارم یک ” نبأ ” دارم ” عظیم “
طالبان ” اِهدنا ” این هم ” صراطَ المستقیم “

.
چهره‌ اش مرآتِ ” یاسین ” ، شانه ‌هایش ” مُحکمات “
خلوتش ” والطور” ، شور مرکبش ” والعادیات “

.
هر خط قرآنِ من ، توصیفی از سیمای اوست
هر که من مولای اویم ، این علی مولای اوست

.

.

.
قاسم صرافان

.