سخت در غربت این شهر شدم مضطرتان

***

سخت در غربت این شهر شدم مضطرتان

خنجر کوفه گرفته است نشان حنجرتان

.

وای از این شهر طلبکار که راضی نشود

جز به اعضاء مقطع شده ی پیکرتان

.

ریختند از همه سو بال و پرم را کندند

کاش مقراض نریزد سر بال و پرتان

.

کوفه شمشیر و سنان سنگ و عصا می آرد

ببرد جوشن و عمامه و انگشترتان

.

مرد بودم من و در کوچه ای گیر افتادم

آه در کوچه چه آمد به سر مادرتان

.

حرمله در دهنم زد که نگویم برگرد

دو سه دندان من افتاد فدای سرتان

.

قصد شومی ست پسِ تیر سه پر ساختنش

نکند غبغب ناز علیِ اصغرتان

.

فقط از آمدن کوفه حذر کن بلکه

سر بازار تماشا نشود خواهرتان

.

حاضرم دختر من را به کنیزی ببرند

نکند دستی اشاره به سوی دخترتان

.

هرچه در قافله مشک است پر از آب کنید

خواهشم را برسانید به آب آورتان

.

عذر تقصیر که بازوی مرا هم بستند

همه هستی من پیشکش محضرتان

.

.

.