شیخ سید رضا جعفری

.

غیر از غبار چهره ی او هاله ای نداشت

هر روز صبح ، روی مژه ژاله ای نداشت

 .

از ضعفِ زخم های تنش خشکِ خشک بود

می خواست باغ داغ شود ،لاله ای نداشت

 .

وقتی که از بساط گلویش گلایه کرد

آهی به سینه داشت ولی ناله ای نداشت

. 

با اضطراب آمد و با التهاب رفت

تنهاترین ستاره که دنباله ای نداشت

. 

صیاد از سهولت صیدت عجب مکن

این ماهی کبود شده باله ای نداشت

. 

رفت از شبِ خرابه و تشییع هم نشد

کوچک ترین شهیده که غسّاله ای نداشت

. 

آن شب که دفن شد دلِ من نیز می سرود

این خاک مرتفع تر از این چاله ای نداشت

.

.

.