قبل از قدم برداشتن در راه هجرانش
***
قبل از قدم برداشتن در راه هجرانش
باید رفاقت کرد با خار بیابانش
.
هجران کشیدن به امید وصل می ارزد
گر اولش تلخ ست شیرین است پایانش
.
هر کس که عاشق نیست پس اصلا چرا زنده ست
یا چه جوابى می دهد فردا به وجدانش
.
خاکستر پروانه اى را دیدم و گفتم
هر کس که عاشق می شود این است تاوانش
.
آن کوچه اى که یار ما از آن گذر کرده ست
عشاق منت می کشند از سنگ طفلانش
.
من که چهل سال است روى خاک می خوابم
حیف است نگذارم سرم را روى دامانش
.
این شمع ها که بر تن پروانه می گریند
زنده نمی مانند تا شام غریبانش
.
اشک جوانى بهترین سرمایه ی پیرى ست
خوب است باشد آدمى فکر زمستانش
.
در وقت مردن رو به قبله می شود هر کس
من وقت مرگم می شوم رو به خیابانش
.
در اصل بنده بودنش را جار خواهد زد
عبدى که سجده می کند اول به ایوانش
.
باران که آمد بعد از آن خیرات می بارد
خیر کسى را خواستى اول بگریانش
.
سنگینى زنجیر بر گردن نمی گیرد
از گریه هر که خیس می گردد گریبانش
.
من سال ها در گیسوى تو سیر می کردم
سیرى که خیل عارفان خواندند عرفانش
.
وقتى دلم را دست چشمان تو می دادم
باور نمی کردم بیندازى به زندانش
.
یک شب در آغوشت نباشم خشک خواهم شد
پژمرده می گردد گلى که نیست گلدانش
.
آن که لبش را از ضریحت برنمی دارد
صدها گره وا می کند از کار ، دندانش
.
گفتم همه هستند شاید جاى من هم هست
من هم یکى از این کبوترهاى مهمانش
.
شکر خدا اینجا کریمان سلطنت دارند
دنیا به ایران نازد و ایران به سلطانش
.
سیرش دو چندان و سلوکش هم دو چندان است
هر کس که از قم می رود سمت خراسانش
.
.
.
علی اکبر لطیفیان
.
برای حمایت از خیمه کلیک کنید
