مانند شمعی تا سحر بیمار می سوخت

***

مانند شمعی تا سحر بیمار می سوخت
از درد سر با پیکری تب دار می سوخت

.

وقتی نفس از سینه اش می رفت بیرون
یک شهر از آن انفاس آتش بار می سوخت

.

در سوخت و خاموش شد امّا نود روز
بر حالت دستش دل دیوار می سوخت

.

خون از دو چشم کاشف اسرار می ریخت
وقتی که آن دیباچه ی اسرار می سوخت

.

” ریحانه در آتش ” نمی گویم چه ها شد
وقتی که در آتش تن مسمار می سوخت

.

با دست بسته باغبان از باغ می رفت
وقتی که غنچه با گل و گلزار می سوخت

.

حقّ ذوی القربا به نحوی شد ادا که
در عرش ؛ قلب احمد مختار می سوخت

.

آبی که مِهرش بود می داند چه شد که
هنگام غسلش ، حیدر کرّار می سوخت !!!

.

این سوختن ها بعدها شکلش عوض شد
در کربلا لب تشنه ای بی یار می سوخت

.

با ازدحام نیزه ها ناچار می ساخت
با تیرهای آتشین ، ناچار می سوخت

.

میراث دار چادر مادر بزرگ است
دامان آن طفلی که بین نار می سوخت

.

زینب ، به یاد مادر و آن کوچه ی تنگ
وقت عبور از کوچه و بازار می سوخت

.

.

.

محمد قاسمی

.