ماهم فتاده بر خاک با جسم پاره پاره

ای اشک‌ ها بریزید از دیده چون ستاره

. 

جز من که همچو خورشید افروختم در این دشت

کی پاره پاره دیده اندام ماهپاره ؟

 .

ماهم فتاده بر خاک دیدم که خصم ناپاک

با تیغ زخم می‌ زد بر زخم او دوباره

. 

در پیش چشم دشمن بر زخمت ای گل من

جز اشک نیست مرهم جز آه نیست چاره

. 

خندید قاتل تو بر اشک دیده ی من

با آنکه خون بر آمد از قلب سنگ خاره

. 

وقتی لبت مکیدم آه از جگر کشیدم

جای نفس برون ریخت از سینه‌ ام شراره

. 

ای جان رفته از دست بگشا دو دیده از هم

جانی بده به بابا حتّی به یک اشاره

. 

دشمن چنین پسندد استاده و بخندد

فرزند دیده بندد بابا کند نظاره

. 

چون ماه نو خمیدم با چشم خویش دیدم

خورشید غرقه خون را در یک فلک ستاره

. 

دردا که پیش رویم در باغ آرزویم

افتاد برگ یاسم با زخم بی شماره

. 

جسم عزیز جانم چون دامن زره شد

از زخم هر پیاده از تیغ هر سواره

. 

افتاده جسم صد چاک جان حسین بر خاک

” میثم ” بر آن تن پاک خون گریه کن هماره

.

.

.

استاد حاج غلامرضا سازگار

.