ماه می آید از خم کوچه ، چهره ای دائم الوضو دارد
پینه بر دست هاش و نعلینش اثر وصله و رفو دارد
.
مرد تنهاست ، مرد غمگین است ، کمرش از فراق خم شده است
ساغر شادی اش اگر خالی است ، باده ی غم سبو سبو دارد
.
ضربان صدای او جاری ست : با یتیمی به خنده مشغول است
سر تقسیم سهم بیت المال با صحابه بگو مگو دارد
.
باز امروز بغض نخلستان تا به سرحد انفجار رسید
باز امشب به استناد کمیل ، ماه با چاه گفتگو دارد
.
کاهگل های کوچه مرطوبند ، اشکِ دیوار را در آورده ست ؛
ناله ی خانم جوانی که هرچه دارد علی از او دارد
.
– از دو دستش طناب بگشایید ، مبریدش به مسلخ بیعت
دیگر او را کشان کشان مبرید ، ایهاالناس ! آبرو دارد
.
گرچه در بند غربت ، از این شیر ، گرگ های مدینه می ترسند
ذوالفقارش هنوز برّان است ، شور ” حتی تُقاتِلوا ” دارد
.
حبّ او از نتایج سحر است ، باش تا صبح دولتش بدمد
آن صنوبر دلی که می باید پیش او سرو ، سر فرود آرد
.
چارده قرن بعد خیلی ها دم از او می زنند ، اما مرد
همچنان خار بر دو چشمش هست ، همچنان تیغ در گلو دارد
.
.
.
عباس احمدی
.
نظرات