می رسد رزق محبّان اباعبدالله
از سر سفره ی احسان اباعبدالله

.
نکند تا به ابد پیش کسی دست دراز
آن که شد دست به دامان اباعبدالله

.
جای دارد که منا هم بشود قربانش
هر کسی گفت به قربان اباعبدالله

.
روز محشر نشود مضطرب و سرگردان
هر دلی بود پریشان اباعبدالله

.
بیخود از خود شده هرکس ز نوایی من هم
مستم از ذکر ” حسن جان ” اباعبدالله

.
ادّعا کردن ما جای خجالت دارد …
گر وهب هست مسلمان اباعبدالله

.
از ربابش بنویسید که او را دق داد
روضه های لب عطشان اباعبدالله

.
بوسه ای زیر گلوی ثمرش کاشت و گفت :
پسرم جان تو و جان اباعبدالله

.
گرچه تکلیف ز شش ماهه ی او ساقط بود
گفت : لبّیک ، به فرمان اباعبدالله

.
گفت صبراً لک یا عشق ، خدا وقتی دید
ذبح شد غنچه ی خندان اباعبدالله

.
تاب آورد ولی آخر سر در گودال
گشت صدْ چاک ، گریبان اباعبدالله

.

.

.

محمد قاسمی

.