گرچه میان مُلک رضا رعیتی بدم

***

گرچه میان مُلک رضا رعیتی بدم
اما هنوز خیره سوی عکس گنبدم

.

هجر حرم صدای مرا در می آورد
با چشم خیس ، پاره گریبانِ مشهدم

.

دیشب شکست بغض من و در تخیّلم …
در صحن جامعِ رضوی اش قدم زدم

.

با چشم خیس جامعه خواندم نفس نفس
رفتم به پای بوسی سلطان قدم قدم

.

وقتی نسیم ، روی سرم دست می کشید
شاید خودش رسید برای خوشامدم

.

ریزه خورِ رضایم و بیچاره می شوم …
یک دم خدا نکرده اگر که نخواهدم

.

با ذکر یا امام رضا کیف می کنم
هر صبح و شام بر صلواتش مقیّدم

.

در آرزوی خدمت و سلمانی اش شدن
در انتظار پیچشِ زلفی مجعدم

.

کفر است اگر که عشق رضا ، رافضی منم
دین گر که مهر و عشق رضا نیست ، مرتدم

.

آقاست آن قدر که می آید سه مرتبه
هر مرتبه به سوی خراسانش آمدم

.

هر بار پشت پنجره فولاد مانده ام
از شهر طوس کرب و بلا گشته مقصدم

.

یابن الشبیب خوانده ام و سال های سال
از غربت حسین پر از داغ بی حدم

.

.

.

محمدجواد شیرازی

.