درد بفرست که ترجیح به درمان بدهم

***

درد بفرست که ترجیح به درمان بدهم

تا که تسکین به دل زار و پریشان بدهم

.

دور ماندم ز امام و سر من رفت کلاه

حقم این است از این فاصله تاوان بدهم

.

سال ها منتظرم ماند به سویش بروم

کِی شود خاتمه بر این همه هجران بدهم ؟!

.

کاش اشک بصرم باز مرا یار شود

تا جلایی به دلِ خسته ز عصیان بدهم

.

نکند قسمت من نیست کنارش بودن

چقدر وعده بر این دیده‌ ی گریان بدهم ؟!

.

چه کنم ؟! آخر شعبان شد و من غرقِ گناه

ترسم این است که قبل از رمضان ، جان بدهم

.

بی پناهم ، نجفم را بده تا که بروم …

تکیه بر گوشه ای از نرده ی ایوان بدهم

.

مرغِ روحم به سوی کرب و بلا پر زده باز

تا سلامی به سوی شاه شهیدان بدهم

.

کاش می شد بدهم زندگی ام را ، عوضش

جرعه ای آب بر آن حضرت عطشان بدهم

.

کاش می شد که چنان حر و حبیب و عابس

سر خود را به دفاع از سرِ جانان بدهم

.

.

.

شاعر : محمدجواد شیرازی

.