از عرش ، از میان حسینیه ی خدا
آمد صدای ناله ی حی علی العزاء

.
جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد
گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا

.
جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت
یا رب اجازه هست شوم فرش این عزا ؟

.
آدم ز جنت آمد و ناله کنان نشست
در بزم استجابت بی قید هر دعا

.

او که هزار بار به گریه نشسته بود
یک یا حسین گفت و همان لحظه شد به پا

.
آری تمام رحمت خود را خدا گرفت
گُسترد بر محرّم این اشک و گریه ها

.
آنگاه گفت : روضه بخوان ایها الرسول
جانم فدای تشنه لب دشت کربلا

.
روضه تمام گشت ، ولی مادری هنوز
آید صدای گریه اش از بین روضه ها

.

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

این صید دست و پا زده در خون حسین توست

.

.

.