اشک مهتاب چکید

***

اشک مهتاب چکید
ماه بر چهره ی شب می ‌تابید

.
نفس باد برید
ابر خون می ‌بارید

.
اشک جاری شده بود
زخم کاری شده بود

.
در خزان دنیا

شب ویرانه بهاری شده بود

.
دختری مثل شقایق زخمی
دختری مثل گل یاس نجیب

.
دختری مثل سحرگاه لطیف
دختری مثل سبک باری باران آرام

.
یک نفر کاش بگوید که در آن وانفسا
چه بلایی به سرش می ‌آمد

.
دست آتش هر بار

از بد حادثه دنبال پرش می ‌آمد

.
خون دل بود که از چشم ترش می ‌آمد
آه سرد از جگر شعله ‌ورش می ‌آمد

.
با سرانگشتانش شانه زد گیسوی در هم شده را

داشت آخر پدرش می ‌آمد

.

بال و پر داشت نداشت
گل سر داشت نداشت

.
زیر سر دست پدر داشت نداشت
گریه اش در جگر سنگ اثر داشت نداشت

.
راز او سوختن موی سر است
کسی از راز خبر داشت نداشت

.
دخترک همسفرش را می خواست
روی ماه قمرش را می خواست

.
نه غذایی نه لباسی و نه یک همبازی
از تمام دنیا پدرش را می خواست

.
گریه کرد از غم ایام نجاتش دادند
اندر آن ظلمت شب آب حیاتش دادند

.
پدر از راه رسید

چشم آفاق تماشا می کرد

.
دخترک با سر پوشیده به خاکستر و خون پدرش
کم کمک لب به سخن وا می کرد

.
آه بابای گلم آه ماه شب تاریک دلم
دست من تاب ندارد که تو را جا بدهم در بغلم

.
بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
موی تو سوخته اش هم زیباست

.
حرف زیبایی شد ؛ آه بابا عمو عباس کجاست

که ببیند سر یک معجر کوچک دعواست

.
آرزوهایم سوخت
در گوشی به خودت می گویم

.
آرزوهایم سوخت
هر قدم آبله‌ ی پایم سوخت

.
در گوشی به خودت می گویم
راستی گیسوی زیبایم سوخت

.
سر من سنگین است
چشم من تار شده

.
در و دیوار خرابه سرم آوار شده
قصه تکرار شده

.
در گوشی به خودت می گویم
دخترت دست به دیوار شده

.

.

.