بار دگر ، به بارگهت بار من فتاد
آمد مرید مرده دل ، ای هشتمین مراد

.

از شکر ، عاجزم که مرا راه داده ای
جز عجز شکر ، یاد ندارم ز اوستاد

.

من ریزه خوار خوان شما خانواده ام
خانه به دوش گشته ، ولی بوده خانه زاد

.

پایم اگر به کوی کَس و دست سوی کَس
پایم شکسته مانَد و دستم بریده باد

.

صد بار من فتادم و دستم گرفته ای
لطفت زیاد دیدم و کی می برم ز یاد

.

از من به خاک خویش زمین خورده تر مجوی
دستم بگیر ورنه ز پا خواهم اوفتاد

.

گفتم به عارفی که گدایی کجا برم
گفتا برو به توس بگو ” یا اباالجواد “

.

یک دَم اگر گدایی خود را رها کنم
آن رو ز ، من نباشم و آن دَم مرا مباد

.

.

.

حاج علی انسانی 

.