به چشم باور حق این جهان بی در و پیکر

***

به چشم باور حق این جهان بی در و پیکر
شبیه کلبه ی درویش کوچک ست و محقر

.
چگونه گریه نخندد بر آدمی و غرورش
که نطفه ای ست در آغاز و جیفه ای ست در آخر

.
اسیر گور نمور ست و سور عقرب و مور ست
یکی ست جای فقیر و یکی ست جای توانگر

.
به عمر نوح قسم کآفتاب سایه ندارد
که زود می گذرد آب چاه عمر هم از سر

.
اگر که می شد اجل را کسی به سخره بگیرد
کسی شبیه سلیمان نداشت ملک مسخر

.
نمانده مرکب قدرت به زیر پا احدی را
که خفته زیر لحد صد هزار خسرو و قیصر

.
خوش آنکه مزرع عمرش تمام بذر ثمر شد
به داغ شعله بسوزد درخت اگر ندهد بر

.
به زیر سایه ی طوبای اوست گر ثمری هست
دریغ اگر نزند دم ، قلم به مدحت حیدر

.
نه هست تاب شنیدن نه هست زهره ی دیدن
شبیه نفخه ی صور و شبیه عرصه ی محشر

.
به رو سیاهی خود اعتراف کن قلم ، اینک
سیاهه کردن اوصاف که نیست میسر

.
هم او که بود تنش زینت لباس خلافت
هم او که شد سخنش با کلام وحی برابر

.
هم او که دست خدا بود و بود کاتب قرآن
هم او که در نفسش داشت خطبه های معطر

.
هم او که در شب خوف و خطر رجای خدا بود
به نص انفسنا بود روح و جان پیمبر

.
هراس و لرزه می انداخت بر تن زر و تزویر
همین که شعله ی تیغش برون می آمد از آذر

.
مثال حیرت افسانه هاست قصه ی رزمش
کسی به معرکه مانند او نبوده دلاور

.
کمال حسرت میخانه هاست جوشش بزمش
ضریح او نسبش می رسد به چشمه ی کوثر

.
هنوز هم پدری مثل او ،  ندیده یتیمی
کسی برای عدالت چون او نبوده برادر

.
هنوز مادر گیتی نزاده دُل دُل او را
که شان مَرکب او از فرشته هاست فراتر

.
میان دایره ی قسمت اوست نقطه ی تسلیم
به دست اوست فقط چاره ی قضای مقدر

.
علی مسبب الاسباب عالم است و بسوزد
به یا مفتح الابواب گفتنش در خیبر

.
هم او است نور سماوات و اوست جامع اضداد
به گاه بندگی از او ندیده اند خداتر

.
کجا به رنگ گرفته ست سنگ جوهر گوهر ؟!
که قدر زر بشناسد کسی شبیه اباذر

.
به بی قراری سلمان و آتش دل مالک
که اوست آیه ی امن یجیب بر لب مضطر

.
به سرفرازی عمار و سربداری میثم
که سربلند شده هر که داده در ره او سر

.
به جای سجده بگو سر به مهر کفر بساید
کسی که منکر حق علی ست نیست برادر

.
برادرم ! تو چه نشخوار می کنی که شدی هار !
بیا به گرده ی استر نشین نه بر سر منبر

.
شده ست غرق غبار سقیفه آینه هاتان
به مسجدی که شمایید شیشه هاست مشجر

.
به حشر وعده ی ما ، چون صلاح کار در این است

که بیش از این نشود خاطر قصیده مکدر

.