هادی جانفدا

.
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان

.

از روی خاک با کمی اکراه پا شدی
رفتی وضو گرفتی از اشراق و بعد از آن

.

هجده نفس کشیدی و رکعت به رکعتش
نزدیک تر شدی به خودت ، ذات بی نشان

.

کم مانده بود در دِه پیغمبر خدا
مردم خدایشان بشود : یک زن جوان !

.

می خواستی که جلوه کنی بر زمین ولی
توحید غیرتی شد و بردت به آسمان

.

از عصر جاهلیت آن ها ، تو را گرفت
دادت به درک ناقص این آخرالزمان

.

حالا هزار سال پس از تو رسیده اند
اهل زمین به قسمت جذاب داستان

.

جایی که آسمان به زمین رزق می دهد
از سفره ی نگاه تو ، بانوی مهربان !

.

در کوچه های ساکت و مرطوب شهر ما
حس می شود حضور شما موقع اذان

.

اما هنوز منظره ی بکر خالقی
که وا نشد به دیدن تو چشم دیگران

.

این شعر را بگیر و برای فرشته ها
با لهجه ی خدا و صدای خودت بخوان …

.

.

.